W Filii nr 2, miało miejsce kolejne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki dla Dorosłych. Dyskusja toczyła się wokół książki Kristin Hannah pt. "Wielka samotność". Podczas spotkania poruszane były różne wątki, które autorka zawarła na łamach swojej powieści Dyskusja zatem dotyczyła trudnych relacji rodzinnych, nieszczęśliwej miłości i córki i matki, przemocy w rodzinie, zmagań osób cierpiących na stres pourazowy po wojnie, uczucia rozczarowania czy samotności. Poruszane były także wątki przywiązania i walki o rodzinę oraz wyzwań, jakie niesie za sobą życie na Alasce.
Kristin Hannah ma umiejętność wzbudzania uwagi czytelnika wydarzeniami oraz tym, jak cudownie tworzy postaci. Autorka rysuje bogate obrazy psychologiczne, podejmuje trudne tematy, wspaniale opisuje przyrodę oraz ludzkie przemyślenia. Z ogromną dawką emocji kroczy się po kartach jej książki.
Wielka Samotność, wspaniała powieść o trudnej tematyce. Rok 1974. Stany Zjednoczone borykają się z porwaniami studentek z kampusów akademickich ale również wracają z wojny w Wietnamie żołnierze, będący emocjonalnymi i psychicznymi wrakami. To co widzieli i doświadczyli zmieniło ich w dzikich i okrutnych ludzi. Należy do nich Ernt Allbright, którego rodzina przechodzi poważny kryzys. Kiedy więc pojawia sie w ich życiu okazja przeprowadzki na Alaskę i zaczęcia wszystkiego od nowa, mężczyzna nie waha się ani chwili. Wraz z żoną Corą i córką Leni wyjeżdżają do nowego domu. Dziewczynka liczy na to, że czeka ich tam lepsza przyszłość i rodzice uporają się z problemami.
Autorka pokazuje Alaskę, jako niegościnną ziemię, surową, pełną niebezpieczeństw czyhających na niczego nieświadomych przybyszów a dzikich zwierząt w szczególności. Tylko najsilniejsi są w stanie przetrwać trwającą tu praktycznie przez cały rok wieczną zimę. Mróz i zaspy śnieżne są chlebem powszednim. Tu jeden błąd może kosztować życie, domy oddalone są od siebie o wiele mil. Właśnie dlatego ten Stan został nazwany przez poetę wielką samotnością. Najważniejszą dewizą jest żyj i pozwól żyć innym. Każdy egzystuje jak mu się podoba a wśród osadników pełno jest ludzi po przejściach, którzy uciekali przed samym sobą, przed traumą, wyrzutami sumienia i dręczącym bólem istnienia. – Człowiekowi się wydaje, że jak zostawi miejsce, w którym żyje to będzie nowym człowiekiem gdzieindziej a tu widać, że główny bohater ucieka a problem idzie z nim i bardziej narasta – powiedziała pani Kasia.
Alaska wykrzesza nowe, niepoznane dotąd własne możliwości, tyle tylko, że u osób cierpiących na syndrom stresu pourazowego, psychoza jeszcze bardziej się pogłębia. Tacy ludzie stają się bardziej agresywni, zewsząd widzą zagrożenie, nie zdają sobie sprawy, że prawdziwym zagrożeniem są oni sami zarówno dla siebie, jak i otoczenia, a zwłaszcza bliskich.
„Krzyki i wrzaski byłyby mniej groźne od tej ciszy. Krzyk jest jak bomba leżąca w narożniku. Widzisz jej tlący się lont, wiesz kiedy wybuchnie, masz jeszcze szansę uciec. Milczenie jest ukrytym zabójcą, który wyciągnie broń, kiedy śpisz”
Oczami trzynastolatki Leni obserwujemy piękną i nieujarzmioną przyrodę, która rządzi się własnymi prawami, jak również osiadłych tu ludzi, a przede wszystkim domowe piekło, które jest gorsze od zewnętrznego zagrożenia wynikającego z miejsca gdzie mieszkają. Koszmar, jaki człowiek jest w stanie zgotować własnej rodzinie. Przemianę w okrutną bestię, gorszą nawet od dzikich zwierząt. Narracja jest spokojna, prowadzona plastycznym językiem, w którym jednak aż kipi od emocji. Nie sposób uciec przed strachem, nienawiścią, uśpionym gniewem. Mimo to, pojawia się niczym promyk słońca nadzieja, że jeszcze nie wszystko stracone, jeszcze jest szansa na szczęście. To o nie walczy każdy z bohaterów w odmienny sposób. Każdy z nich ceni sobie rodzinę, tylko inaczej pojmuje jej dobro. W domu, w którym panuje głuchota na głos bliskich, trudno jest zbudować stabilną egzystencję i odzyskać miłość. Miłość też ma tutaj wiele odcieni. Przyjaźń i pierwsze młodzieńcze zauroczenie, naprzeciw ślepemu trwaniu z wiecznym tłumaczeniem domowego tyrana. – Tylko, czemu kosztem żony i córki i dlaczego dziewczynka jest więźniem miłości swoich rodziców? – zadała pytanie pani Jola. To co piękne i czyste miesza się z całym brudem, który może przylgnąć do człowieka, a czytelnik mimo odczuwalnego lęku i odrazy również podąża za patologiczną rodziną.
Trudno znaleźć lepsze przykłady na kruchość psychiki ludzkiej oraz samego człowieka pogrążonego w hermetycznie zamkniętym kręgu przemocy, od tych namalowanych przez Kristin Hannah. Ta proza dotyka tego, co jest na wyciągnięcie ręki, a jednocześnie podkreśla wagę rozwoju medycyny i psychiatrii, mogących zapobiegać podobnym dramatom. Wobec wszechpotężnej przemocy i agresji, trudno wyjść bez skazy. Za stawienie jej czoła przyjdzie tylko zapłacić większą bądź mniejszą cenę. Równocześnie z tym rozbrzmiewa tęsknota za tym, co bezpowrotnie utracono, a zwłaszcza za malowniczymi, nie skalanych cywilizacją krajobrazów.
Reasumując - powieść Hannah to rodzinna tragedia rozgrywająca się w bezkresnej, mroźnej, nie przyjaznej, ale jakże pięknej scenerii Alaski. Beznadziejna walka z nieokiełznaną naturą i własnymi ograniczeniami, skazane są na porażkę zmagania z mieszanką ogromnego strachu, nienawiści i chorej miłości do psychopaty. W tej dzikiej krainie nie ma czegoś takiego jak łut szczęścia czy też pomoc opatrzności. Przydaje się za to żelazna psychika, samozaparcie i siła przyjaźni.
Kolejne spotkanie DKK dla Dorosłych odbędzie się w środę, 14 września a rozmawiać będziemy o powieści Holly Ringland pt. „Wszystkie kwiaty Alice Hart”.
